Dag 2 Vaduz – Nendeln, 17 km
Vandaag zou ik eigenlijk een zware dagwandeling doen naar de Drie Zusters, fraaie bergtoppen met een smalle graat in de route. Maar gezien het weer en mijn enkel lijkt me dat niet verstandig en ik ga verder met de Liechtenstein Weg, zodat ik de laatste dag geen dubbele etappe hoef te doen, zoals ik had gepland. De dag begint met een lusje door Vaduz, met zijn prachtige musea, het regeringsgebouw en parlement. Uiteindelijk kom ik bij de Rijn terecht, waar een overdekte brug het kolkende water overspant. De route loopt onderaan de dijk en aan het riet in het gras zie ik dat het water wel eens flink hoger staat dan nu. Terug in Vaduz moet ik even omlopen omdat de weg is opgebroken en klim dan omhoog door een koninklijke wijngaard, waar een enorme houten wijnpers staat. Ik dacht dat wijn met blote voeten werd geplet? Hoog boven het dorp kom ik in het bos terecht, waar een educatief pad is aangelegd. Bij een weg met vers gestort asfalt, wijst er een pijl naar rechts, wat gezien de route totaal niet logisch is. Ik pak de GPS erbij en besluit de weg omlaag te volgen naar het dorp, waar ik weer markeringen zie. Ik rust even uit bij het gemeentehuis van Schaan en vraag me af waar die sierlijke toren voor is, die ik aan de rand van een parkeerplaats zie staan. Het blijkt om een tijdelijk project over duurzaamheid te gaan. De toren kan worden bezocht, maar ik volg de markeringen weer terug omhoog de heuvels in. Achter de huizen heb ik uitzicht op de Rijn en de Zwitserse heuvels achter de grensrivier. Het doet me denken aan het landschap van een modelspoorbaan, intens groen en met kleine huisjes zo her en der. Een brede grindweg leidt me naar een voorde waardoor een smalle beek stroomt die ik met één stap kan oversteken. Pal naast een witte Maria-kapel begint een steile trap omhoog, Er volgt een leuk stuk door het bos, met smalle paden langs een steile heuvel. Zo loop ik Planken binnen, een slaperig dorpje met prachtige houten huizen, zowel met als zonder leitjes. En er is die prachtige boulevard met uitzocht op de vallei en de boerderijen met een mozaïek van groene velden. Eén veld staat grotendeels onder water, de boerderij nog net droog. Maar dat is het enige wat ik zie van de wateroverlast die in Oostenrijk voor zoveel schade zorgde. De afdaling door het bos is vrij steil en ik kom de roodwitte markeringen van de Via Alpina tegen. Een smalle waterval stroomt over het pad en ik stap voorzichtig op de gladde stenen naar de overkant. Dan kom ik bij een beekje, dat je normaal gesproken waarschijnlijk gewoon via stapstenen kunt oversteken. Maar het water staat hoog en stroomt snel. Ik zou kunnen springen, maar wil mijn enkel niet riskeren en loop gewoon door het water naar de andere oever. Mijn schoenen en sokken zijn nat, maar die drogen wel weer. Zonder nieuwe blessures loop ik gewoon verder. Het laatste stuk gaat over een breed bospad met verse houtsnippers dat mijn enkel wel weer fijn vindt.

Dag 3 Nendeln – Schellenberg, 23 km
Ik loop nu een dag voor op schema en in plaats dat ik in Nendeln eindig, begin ik er juist. Dat biedt  mogelijkheden. Ik laat mijn backpack achter in het hotel en ga met alleen een dagrugzak op pad. Dat voelt heerlijk licht en vrij en mijn enkel wordt er ook blij van. Het is droog, niet te warm en ik ga monter op pad. Ik loop langs het gele stationsgebouw en steek het spoor over waar de route door een park een lusje maakt naar Sportpark Eschen/Mauran. Daar staat een enorm ‘Altaarstuk’ een stalen driepoot waar een gouden crucifix aan hangt, neergezet toen paus John Paul II het land bezocht in 1985 en hier een open luchtmis hield voor 35.000 mensen. In 1915 werd Liechtenstein trouwens nog bijna een pauselijke staat. Toen de Italianen de pauselijke staten in 1870 annexeerden, had de katholieker kerk geen eigen staat meer. In de lente van 1916 werd er door de Duitse katholieke politicus Matthias Erzberger een geheim plan uitgebroed om Liechtenstein aan de paus te schenken. De paus uit die tijd, Johann II, had daar wel oren naar, maar de Liechtensteinse Prins Frans was er faliekant tegen en het plan werd van tafel geveegd.  
Een markering op de driepoort herinnert aan de opening van de Lichtenstein Weg in 2019, ter gelegenheid van het 300-jarig bestaan van het vorstendom. Waarom juist hier en niet aan het begin of eind van de route? Ik heb verder nergens een informatiebord gezien die meer uitleg geeft.
Langs een industrieterrein loop ik het dorp uit maar sla gelukkig snel af naar een boerderij waar de hooibalen hoog liggen opgetast. En een carnavalswagen met de zeven dwergen en andere Disney-figuren erop. In Eschen loop ik onder een wit huis door, onderdeel van een complex dat de  Benefiet Gebouwen wordt genoemd. Eeuwenlang waren zij eigendom van het klooster in Pfäfers en diende als woning voor de priester van Eschen. Op het dorpsplein rust ik even uit voor ik omhoogklim naar de galgheuvel, waar vanaf de Middeleeuwen tot 1785 criminelen werden onthoofd of opgehangen. De laatste onfortuinlijke dame die haar hoofd verloor was een reizende studente Barbera Erni, bijgenaamd Gouden Boos. Ze was ter dood veroordeeld voor prostitutie en herhaaldelijke diefstallen. De route slingert het dorp uit langs weilanden vol tevreden koeien en komt dan bij een park, met een fraai uitzicht over de vallei. Ik daal af naar de rand van Eschen en loop door naar een kasteel, waar ik omheen loop naar een Mariagrot. Weer kom ik bij de Rijn, waar ik dit keer op de dijk blijf. Wanneer ik de rivier verlaat, loop ik op een kiosk af, waar luide muziek klinkt en kinderen spelen. Er staat ook een informatiebord met de verschillende bussen die hier in Gamprin komen. Kijk, dat biedt perspectief. Na Gamprin is er weer bos, maar het is een breed en makkelijk grindpad waar ik mijn enkel niet al te zeer hoef te belasten. Eigenlijk was ik van plan in Ruggell te stoppen vandaag, maar dat is maar 15 kilometer het is nog vroeg in de middag. Liever snoep ik iets van de etappe van morgen af, die wat langer is en die ik weer met mijn backpack ga lopen. Maar ik heb geen goede busverbinding kunnen vinden tussen Schellenberg en Nendeln. Voor zover ik kan zien, met Google en de GPS als enige informatiebron, is dat ik het best de 3 km terug kan lopen naar Eschen om daar op de bus te stappen. Ik kan ook een taxi nemen, wat ik als zuinige Hollander natuurlijk liever niet doe. Ik besluit het van mijn enkel te laten afhangen en zelf alle zorgen uit mijn hoofd.
Na Ruggell kom ik opnieuw bij de rivier, maar dit keer een smal binnenkanaal, met een groene buffer tussen dit beekje en de brede Rijn erachter. Als ik van het kanaal wegdraai, strekt het Ruggeler Riet zich voor me uit, een natuurgebied met fraai gekleurde grassen. Wanneer ik een weg oversteek, realiseer ik me dat ik bij de grens met Oostenrijk ben. Ik heb het andere eind van Liechtenstein bereikt. Het land is ook maar 25 km lang en 12 km breed, dus een grote prestatie is het niet, maar wel leuk. Ik loop door tot de bosrand die ik een tijdje volg. Daar kom ik voor het eerst andere wandelaars tegen, een Nederlands stel (natuurlijk), dat in Ruggell overnacht en een dagwandeling maakt. Kort daarna begin ik weer te klimmen, kort maar stevig en ik ben blij dat ik dit met een dagrugzak doe. Het bospad eindigt bij de ruïne van burcht Schellenberg, die al in de 16^e eeuw werd verlaten. Alleen de bakkersoven is nog helemaal intact.  Over een grindpad loop ik het dorp in. Hier wijkt de route af van de gps en in plaats van een lus door het dorp is er een graspad en een trap omhoog door een weiland. Dat is een hele verbetering. En daar heb ik een gelukje, juist als ik naar de halte loopt, komt er een bus aan die me rechtstreeks naar Nendeln brengt. Het blijkt een dat die niet de heel dag rijdt en maar 1 keer per uur, een paar keer in de ochtend en dan weer aan het eind van de middag. Dat komt mooi uit.