Dag 3: Lugnaquilla loop walk, Glenmalure, 17km,

Wanneer ik terugloop naar de Glenmalure Inn zie ik na honderd meter de hut die ik gisteren heb gemist. Pal aan de gravelweg, stukje gras ervoor. Hoe ik die voorbij gelopen kan zijn, is me een raadsel. Toch ben ik blij dat ik hem gisteren niet heb gevonden, want ik hoor stemmen uit de hut komen en mijn plekje bij de beek had ik helemaal voor mezelf.

Even verderop staan twee geiten op het pad. Wilde geiten? Ze hebben in ieder geval geen bel om. Als ik dichtbij kom, verschijnt er een hele kudde uit het hoger gelegen bos en stort zich de vallei in. Bij de Inn laat ik mijn backpack achter in de lounge en vul mijn camelback. Dan ga ik op pad, op zoek naar de Glenmalure jeugdherberg die ergens aan het eind van de Glenmalure Road moet zijn. De loopwalk begint met een paar kilometer asfalt, maar liever ermee beginnen dan eindigen. Ik kom nu dichterbij de spectaculaire waterval die ik gisteren al vanuit de verte bewonderde, maar nog altijd staan er een paar boerderijen tussen mij en het vallende water. Wanneer ik mijn GPS check, blijkt dit het eindpunt van de rondwandeling te zijn. Even overweeg ik de route andersom te lopen, maar dan eindig ik met een lange asfaltweg en daar heb ik geen zin in. Twee kilometer verder eindigt de weg in een parkeerplaats. Ik steek een brug over en volg de gravelweg. Nog steeds is de jeugdherberg niet in zicht. Wat ben ik blij dat ik een tent heb die ik pal langs de route neer kan zetten als ik geen zin meer heb, om de Wicklow Way de volgende ochtend gewoon weer op te pakken. Je zult maar een jeugdherberg hebben geboekt en aan het einde van de dag nog zo'n stuk extra moeten lopen. Maar wanneer ik bij de jeugdherberg kom, lijkt hij niet in gebruik te zijn. Het is een klein huis, met dichte luiken en gesloten hek. Iets verderop sla ik af naar een zijweg en begin ik te klimmen. Opnieuw kom ik een geit tegen die weer niet bij een boer lijkt te horen. De weg klimt verder en geleidelijk aan komt het eind van het dal in zicht. En ik geloof meteen dat ze dit dal het Zwitserland van Ierland noemen. Grijze rotsen rijzen op in een enorme kom. Glenmalure is gevormd door een gletjer, acht kilometer kaarsrecht uitgesleten. En ik mag over de rand ervan. De gravelweg gaat over in een spoor, dat weer overgaat in een schapenpaadje langs een fraaie waterval, een dunne laag water die over glibberige rotsen naar beneden vloeit. Soms is het pad moeilijk te volgen, maar de grond zelf is mijn gids. Donkere aarde tussen rotsen en groen gras, de halfronde gaten in de aarde waar mijn wandelschoen precies in past en heel soms het kleine gaatje van een trekkingpole. Ik klim, stop om uit te hijgen en drink. Ik heb twee liter bij me, maar begin te twijfelen of het wel genoeg is. Daarom drink ik anders. In plaats van vijf slokken water neem ik er nog maar twee, waarvan ik er een gebruik om mijn mond weer te hydrateren voor ik het water doorslik. Het uitzicht is elke zweetdruppel waard. Wat is dit mooi! De hele vallei strekt zich voor me uit. En als ik hoger kom, zijn daar de Wicklow Mountains. Ik had geen betere dag kunnen uitzoeken om deze tocht te maken, het is zonnig en helder en ik kan kilometers ver weg kijken. Bergen achter bergen achter bergen. Ik geloof niet dat ik ergens op de Wicklow Way zo’n mooi uitzicht had gehad als hier. In de verte hoor ik kanonschoten, waarschijnlijk een militair oefenterrein niet heel ver weg. Als ik de rand van de vallei nader, heb ik de ergste klim gehad. Ik stijg nog steeds, maar minder steil. En nog steeds kom ik plukken schapenwol en uitwerpselen tegen. Een beekje murmelt met me mee door het gras en langs dikke plakken bruine turf. Ik weet beter dan het water te drinken, maar bij een overstapje, waar het water zich in een heldere poel heeft verzameld, ga ik in het gras liggen en dompel mijn haar helemaal onder. Koud! En ook erg lekker. Ik houd niet van petjes, maar af en toe je haar nat maken, is heerlijk. Het pad wordt wat lastiger te volgen en hier en daar ook drassig. Wanneer ik me vergis, zakt mijn rechterbeen tot aan de knie weg in de turf. Oeps! Ben ik even blij dat ik mijn gamaschen aan heb. Ik trek mijn been uit de turf en mijn sokken zijn niet eens nat geworden. En dan ben ik eindelijk echt boven en is het wandelen makkelijk. Ik check mijn GPS nog maar eens en blijk iets te zijn afgedwaald. Ik had de heuvel aan mijn linkerhand ook niet herkend als de top van de Lugnaquilla. Het is geen indrukwekkend climax, geen dramatische rotsformatie die respect afdwingt. Een obelisk in een cirkel van stenen markeert het hoogste punt. De plaquette met de namen van de bergen in de omgeving is nauwelijks meer leesbaar. Het uitzicht op de bergen is wel spectaculair. Zo ver als je kunt kijken, niet normaal. Aan de ene kant een mozaïek van bergen, aan de andere de beschaving van in nette vakjes verdeeld land. Na een tijdje begin ik aan de terugweg. Aanvankelijk is het makkelijk lopen, daarna wordt het pad uitdagender, vol stenen en rotsen. Ik probeer op het hoofdpad te blijven om erosie te voorkomen. Het is goed te zien waar de wandelaars als een kudde buffels een bruin lint heeft uitgesleten over de turf en wortelresten van de heideplanten. Soms maak ik me er ook schuldig aan, als ik even genoeg heb van het gepuzzel is het wel erg verleidelijk om even ongehinderd door te kunnen stappen. En soms is er zoveel erosie dat het moeilijk is te zien wat nu het oorspronkelijke pad is en wat wandelaars erbij hebben verzonnen. Het is ook de natuurbeheerders opgevallen, want lager op de helling maant een bordje me vooral op het hoofdpad te blijven om verdere schade aan het landschap te voorkomen. Zo daal ik af en ik heb geen dorst meer. Geen honger ook en dat bevreemd me. Het is al ruim na lunchtijd en ik heb bijna acht uur geleden ontbeten. Dan is er een overstap en kom ik uit bij wat op de kaart staat als ‘the zig zags’, een graspad dat me langzaam naar beneden brengt. Nog steeds zijn er af en toe rotsen en ik ben zo druk bezig op mijn voeten te letten, dat ik de hindes pas zie als ze een hoge kreet slaken en vluchten. Ze stonden ver weg, maar toch leuk om gezien te hebben. En naarmate ik lager kom, valt op dat ik de waterval niet hoor die ik vanmorgen zo bewonderde en die nu toch heel dichtbij moet zijn. Pas vlak boven een boerderij hoor ik het geruis ervan. Veel te zien is er niet, maar gelukkig is er een zijpaadje dat je naar de voet van de enorme waterval brengt. Alleen staat de zon nu ongunstig voor een goede foto. Ik maak er toch een paar en bedenk hoeveel voldoening deze dag me heeft gegeven. Een heerlijk uitdagende tocht die iedere wandelaar op zijn verlanglijstje zou moeten zetten. Van een Iers stel krijg ik een lift terug naar de Inn en als ik me net een colaatje op het terras plant, zitten daar ook de Belgen. En zomaar heb ik helemaal geen zin meer om vandaag nog verder te gaan. Gelukkig hoeft dat ook niet. Ik maak er een lekker luie dag van. Ik loop alleen nog door naar de beek waarnaast ik gisteren overnachtte en was me in het koude water. Daarna loop ik terug naar de hut, die ik vanavond voor mezelf alleen heb. Tot er om elf uur ‘s avonds nog twee survivalgidsen komen aanzetten na hun werk met probleemjongeren. Een viert zijn veertigste verjaardag. Uiteindelijk wordt het rustig en val ik in een onrustige slaap.

Dag 4: Carringurtna wood - Ballin rush + Upper lake loop walk Glendalough, 22 + 9 km

De weergoden schotelen Ierland weer een stralende dag voor en zodra het fatsoenlijk licht is ga ik op stap. Ik volg de gravelweg omhoog naar de berg Mullacor, die met zijn 657 meter een prachtig uitzicht biedt om Glenmalure. De helling is kaal, het hout pas geoogst. Maar toch heeft de berg een verrassing in petto, want plotseling verlaat de route de gravelweg en gaat met stapstenen steil omhoog. De top van de berg is in gebruik als schapenweides en ik volg de afrastering naar links. Dan gaat het pad over in dikke balken. Een splitsing slaat linksaf, naar een andere top, maar het uitzicht van gisteren kan niet worden overtroffen en ik loop door. Weer kom ik uit op een gravelweg en dit keer zie ik voor het eerst activiteit. Een lege vrachtwagen rammelt naar boven om geladen te worden. Ook is er een omleiding omdat op een stuk van de route bomen worden gekapt. Mij is het om het even of ik nu op de ene gravelweg of de andere loop. Maar dat blijkt een misvatting als ik langs een hek een hinde zie. Ze kijkt me verbaast aan en snelt het bos in voor ik een foto kan nemen. Ik kom kom weer terug op de route, bij een brug over de Lugdurf brook. Het pad volgt de beek op zijn weg omlaag naar Upper Lake. De ene waterval na de andere, alle even mooi. Het water heeft een diepe kloof in de rots gesleten en bij de Poulanass Waterfall zijn de rotsen glad en rond gepolijst. Een paar meter verder kom ik bij een picknickplaats, die nu nog leeg is. Hier verlaat ik de Wicklow Way weer even, dit keer voor de Upper lake loop walk van negen km. Hij schijnt erg mooi te zijn en ik ben nu eenmaal hebberig als het op wandelen aankomt. Ik loop eerst naar het informatiekantoor dat net open gaat, maar ik kan mijn rugzak er helaas niet achterlaten. De beheerster kan worden weggeroepen voor een noodgeval van mens of dier en dan gaat de boel op slot. Dan maar met rugzak. Al vanaf het strandje is het uitzicht op het langgerekte meer spectaculair. Ik begin te lopen over de Miner’s Road, een breed grindpad door het bos langs het meer. Bij het eind ervan is een moerassig gebiedje waar een rivier in het meer uitmondt en hogerop ontwaar ik een waterval. De weg slingert langs de rand van de vallei. Ik haal een groep Canadeze wandelaars in en het is gezellig om weer eens aanspraak te hebben. Dan komen we bij de ruïnes van de loodmijnen, gebouwen waarvan alleen de muren nog overeind staan. Het pad gaat verder en klimt de vallei uit, maar heel zwaar of moeilijk wordt het nooit. Er komen veel toeristen en dat is te zien aan de moeite die in dit pad is gestoken. Hiervoor hoef je geen bergwandelervaring te hebben of de grond kunnen lezen, een goede conditie volstaat. Naarmate ik hoger kom, wordt zowel het uitzicht als de rivier fraaier. Eenmaal boven begint een pad van balken dat me veilig over de drassige grond loodst. Onbewust kijk ik naar mijn voeten en niet om me heen, hierdoor zie ik het roedel hindes pas wanneer een van de Canadezen me erop wijst. Het zijn er tientallen, rustig grazend hoger op de helling. Ze trekken zich niets van ons aan en dat is heerlijk om te zien. Ik volg de balken omhoog en dan zijn er mannen aan het werk om het pad te onderhouden. Een zucht als ik vraag of al die ronde spijkers er met de hand worden ingeslagen, maar een ander is enthousiast en ik mag er zelf eentje inslaan om te proberen. Inmiddels komen ons meerdere mensen tegemoet, toeristen uit alle windstreken, dagjesmensen. De balken leiden me over een bergrug en nog eenmaal kijk ik terug naar die prachtige vallei en de rivier die al meanderend in het meer uitmondt. Dan vormen de balken een trap de me snel terug naar de beek en de picknickplaats brengt. En als het toerisme een voordeel heeft, dan is het dit: na deze inspanning trakteer ik mezelf op een heerlijk ijsje. Ik pik de Wicklow Way weer op en volg de gele mannetjes langs Lower lake. Ook hier kun je omheen lopen, maar ik zie niet in waarom je het zou doen. Het is een meer zoals er duizenden zijn, zonder de pracht van Upper lake. Over het pad komen me busladingen toeristen tegemoet, terugkerend van de tweede attractie van Glendalough: de kloosterstad. Temidden van een begraafplaats vol Keltische kruizen staan de ruïnes van een kerk en een prachtige slanke toren. Na een luie rondwandeling tussen de graven ga ik verder, want de middag vordert al aardig. Ik verlaat het dorp langs een souvenirwinkel, waar ik een koelkastmagneet en nog een waterijsje scoor. Dat ijsje had ik beter niet kunnen doen want de route begint meteen te klimmen en aan de andere kant van een weg is een overstapte. Probeer dat maar eens met een zware rugzak, in een hand twee stokken en in de andere een ijsje. Ik eet het ijsje op voor ik verder ga en het volgende overstapje levert me af in het bos. Echt bos dit keer, waar de bomen alleen groeien om de zon in te drinken. Zachte aarde onder mijn voeten, heerlijk. Ik klim weer, tot ik twee wandelaars voor me stil zie staan. Ze kijken naar een jong hert, dat op twee meter afstand rustig de bladeren op de grond afzoekt naar iets lekkers. Twee fluwelen stompjes op zijn schedel zullen dit jaar een klein gewei vormen, de witte stippen die hem als een kalf kenmerken schemeren nog door zijn bruine vacht. Ik laat het hert achter me en ga verder over heerlijke bospaadjes en de venijnige paddock hill, die het niet van zijn hoogte moet hebben, maar wel erg steil is. Inmiddels ben ik in cultuurlandschap aangekomen, schapenweides, huizen, velden. Gele brem in grillige lijnen de heuvel op, want van ruilverkaveling hebben ze hier gelukkig nog nooit gehoord. Een schoolklas loopt me tegemoet. Ik stijg, maar wil zakken om water te vinden. Dan bereik ik de rand van een heideveld, waarvan ik gewoon moet weten hoe dat er ’s ochtends uitziet. Pal langs de gravelweg zet ik mijn tentje op. Ik heb het gehad voor vandaag.

Dag 5: Ballin Rush - Dublin, 36 km

Water is mijn belangrijkste zorg vanochtend. Mijn camelback heeft gelekt en ik heb nog zo'n halve liter over. Volgens de kaart kom ik de eerste zestien kilometer geen huizen tegen. Gelukkig is het geen dorstig weer, het is bewolkt en er staat een fris windje. En eerlijk gezegd, als er iemand is die op een paar slokken zestien kilometer kan lopen, ben ik het wel. Mijn lijf kan heel wat hebben en ik drink steevast te weinig water. De heuvels zien er net zo fraai uit als ik had gehoopt. Met tegenzin pak ik mijn spullen voor vertrek. Kun je heimwee hebben naar een plekje waar je maar een nacht hebt gestaan? Ik ga verder over de gravelweg tot ik bij een asfaltweg kom. Hier staat alleen een markering voor de wandelaars uit Dublin, de andere arm van de wegwijzer ontbreekt. De GPS helpt me op weg en ik volg het asfalt omhoog langs Lough Dan in de diepte. Gelukkig hoef ik de weg niet lang te volgen, ik mag het bos in en wat voor bos. Tussen de hoge dennen met hun lage dode takken heerst een schemer die door geen zonlicht wordt doorbroken. Dit is een bos waarin sprookjes niet goed aflopen. Als ik weer moet klimmen, verschijnen daar de balken die dit pad zo makkelijk maken. Her en der pik ik wat plastic afval op en naarmate ik hoger kom, wordt het lichter. Even verderop zie ik iets lager dan het pad een markering weer terug naar de weg wijzen. Aan de sporen te zien heeft een aantal wandelaars afgesneden en is meteen teruggelopen. Maar als ik pad afloop zie ik andere markeringen, nog glimmend van nieuwigheid. Ik veronderstel dat de route een stuk is omgeleid om de weg te vermijden, iets waar ik alleen maar blij mee kan zijn. Maar het was wel handiger geweest om de oude markeringen te verwijderen om verwarring te voorkomen. Het nieuwe pad beklimt een heuvel met een prachtig uitzicht op Loch Tay. In het spiegelgladde water spiegelen de bergen zich. Een beekje slingert over een landgoed naar het loch en bij het water staat een prieeltje. Wat een idyllisch plekje. Op de top van de heuvel staat ook een gedenksteen voor een van de initiatiefnemers van de Wicklow Way. Ik blijf in de heuvels en dit is waarlijk het meest wilde stuk van de Wicklow way. Overal natuur, heide, vogels, bergen. Heerlijk. Zo had elke dag mogen zijn. Nu nader ik een tweede heuvel, hoger dan de eerste. Gelukkig hoef ik niet helemaal naar de top. In de verte zie ik weer hindes vluchten, hun alarmroep zo hoog dat het aan de kreet van een vogel doet denken. Net over de rand van de heuvel zie ik hun slanke nek en hoofd, de oortjes oplettend in mijn richting gedraaid. De afdaling is lang en juist als ik een dal met een fraaie rivier bereik, volgt er als toetje nog een korte, maar venijnige klim. Halverwege sla ik af naar een gravelpad, dat langs de rand van een dal slingert. Aan mijn linkerhand grijze kliffen, soms begroeid met mos of heide. Rechts in de diepte een prachtige waterval die ik van bovenaf maar half kan bewonderen. En het bezoekerscentrum dat in mijn routeboekje als toekomstig staat ingetekend. Een grasveld vol picknicktafels ziet er verleidelijk uit, maar mijn voeten voeren me ervan weg. Langzaam daal ik af tot ik uitkom bij een kabbelende beek omzoomd door paarse boshyacinten. Ik steek de beek over en volg hem aan de andere kant terug richting Knockaree. Een schoolklas loopt me tegemoet, harde muziek met zich meedragen die elke beleving van het landschap onmogelijk maakt. Het lijkt me een heerlijk plekje om te kamperen, maar dat is helaas strikt verboden. Wanneer de route het water verlaat, is er weer een steile klim naar een pad dat uitkomt op de weg. Hier verlaat ik de Wicklow Way even om water te tappen bij de jeugdherberg. En eerlijk is eerlijk, ze hebben ook M&M’s. Terug dan en meteen is er een nieuwe klim. Stenen vormen een trap en langzaam hijs ik mezelf omhoog. De ene heuvel gaat over in de andere, zo lijkt het, allemaal even zwaar. Dan herken ik in de verte een heuvel met een soort toren erop en weet dat Dublin dichterbij komt. In Glencullen zou je iets te drinken moeten kunnen krijgen, maar ik herken de verzameling huizen en boerderijen amper als dorp, laat staan dat ik een pub ontwaar. Volgens de kaart is het eigenlijke dorp precies de verkeerde kant op en ik volg de weg naar een volgende, laatste heuvel. Ook hier lijkt geen eind aan te komen, maar dat zal mijn vermoeidheid zijn. Ik begin mijn voeten behoorlijk te voelen. Wat knap is dat de route zo groen blijft, ook nu de laatste kilometers zijn aangebroken. De stad blijft verborgen achter de bomen als de gravelweg lager komt. Zelfs het stuk parallelweg met op de lantaarnpalen posters voor en tegen abortus ivm het referendum, mag de pret niet drukken. De muur waarlangs ik loop omsluit Marlay park. Ik ga het park in op weg naar de finish. En verdraaid, toeval bestaat niet. Op die laatste kilometer kom ik een Nederlander tegen die de Wicklow Way net begint, Niels uit Steenwijk. Ik geef hem wat tips en als blijkt dat hij wel kaarten bij zich heeft, maar geen wandelgids, leen ik hem de mijne. Ik ben er toch klaar mee en als wandelaars help je elkaar, nietwaar? Dit heeft gewoon zo moeten zijn. Voldaan leg ik de laatste meters af. Weer een avontuur voltooid. 

Bekijk mijn foto's van deze tocht hier.