De laatste klim is een stevige. Het pad van zwarte as is verweerd en er is een ijzeren kabel gespannen voor wie het eng vindt zo dicht langs een afgrond te lopen. Ik heb het niet nodig, zelfs op de plekken waar het geërodeerde pad maar een schoenzool breed is. Als het pad daarna bijna verticaal omhoog gaat, is het toch wel fijn je aan de ketting te kunnen ophijsen. Als ik me omdraai, kijk ik neer op de wolken, maar ook er onderdoor, helemaal tot aan de camping in Thorsmork waar ik een halve dag geleden vertrokken ben. En als ik dan eindelijk helemaal boven sta, ben ik omringd door rauwe natuur. Ik zit nu ruim boven de wolken, genietend van een warme zon en uitzicht rondom op de mozaïek van bergen en sneeuw. De sneeuw is vuil, bedekt met een laagje zwarte as en soms met bruine strepen waarvan ik niet weet waar ze vandaan komen. Het helpt wel de schittering van de zon in toom te houden. Zoveel felwit had zeer kunnen doen aan mijn ogen, maar de as werkt even goed als een zonnebril. Het is ook wonderlijk stil, geen wind of vogels. Alleen mijn eigen ademhaling, het gekrast van mijn trekkingpoles op een steen en het gekraak van mijn zolen in de sneeuw. Een groepje wandelaars heeft een nog net wat hogere top beklommen voor onbelemmerd zicht naar alle kanten, maar de route loopt onderlangs en ik geloof niet dat die paar meter extra zoveel verschil maken. Ik heb even genoeg van klimmen. Gelukkig blijft het voorlopig even vlak, al wordt het lopen er niet veel makkelijker op met zoveel sneeuw. Een paar heuvels en sneeuwvelden verder gaan twee sets markeringen elk een andere kant op. Wat nu? De een leidt naar beneden, de ander naar een rotspartij waar een stel wandelaars rust. De vrouw zwaait. We begrijpen elkaar en ik volg de markeringen naar de rode stenen, die verrassend broos zijn. Dan loop ik door naar een informatiebord aan de voet van Modi en Magni, de twee hoofdkraters van de uitbarsting van de Eyjafjallajökull in 2010. En hoewel ik het moeilijk kan geloven, mezelf serieus afvraag of ik geen wolkenflarden zie, moet ik toegeven: de grond stoomt acht jaar later nog steeds! De vulkaankraters zijn prachtig rood en hoewel ik een pad omhoog meen te zien, loop ik ze uiteindelijk zonder nadere inspectie voorbij. De dag is al lang genoeg en ik ben nog niet eens halverwege. De Fimmvörðuhalspas is breed en sneeuwveld volgt op sneeuwveld. Het is zwaar lopen, zonder een al platgetrapt spoor. In een dal ligt bovenop de sneeuw een helderblauw meertje. Een groot aantal voetstappen loopt er dwars doorheen, maar inmiddels zijn de markeringen verplaatst en worden we netjes om het water heen geleid. Af en toe krijg ik even respijt als een hoop rots en as als een eilandje me vaste grond onder de voeten biedt. Na voor mijn gevoel kilometers ploeteren zie ik rechts een hut, op een bergkam afstekend tegen de hemel. Verderop ligt een primitieve hut precies op de hoofdroute, een onbemande hut met een aparte latrine. Op het houten terras rust ik weer kort bij de picknicktafel. Het stel komt erbij zitten en blijkt Tsjechisch te zijn. Ze lopen op lage schoenen en hun sokken zijn drijfnat. Ben ik even blij met mijn hoge Meindels en gamaschen. Al snel wil ik door en volg de blauwe paaltjes naar de weg waarover de hut kan worden bereikt, hoewel je je hier niet met een personenauto begeeft, als je lak je lief is. Hoewel de kilometers nu onder mijn voeten voorbij vliegen, is dit niet wat ik had verwacht van de Fimmvörðuhals. Even twijfel ik zelfs of ik nog wel goed zit, maar de vele voetstappen en ronde putjes van trekkingpoles laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Een wandelaar die me tegemoet komt, verzekert me dat het beter wordt. En dan begin ik water te horen en zie ik in een kloof aan mijn linkerhand de eerste van de ruim twintig watervallen.

Het water van de twee gletsjers waar ik tussendoor gelopen ben, Mýrdalsjökull en Eyjafjallajökull, komt samen in een machtige rivier, de Skógá, die binnen een paar kilometer liefst duizend meter afdaalt naar de Atlantische Oceaan. De weg blijft de rivier volgen en steeds weer word ik naar het water getrokken. Elke waterval is anders, maar ze zijn allemaal mooi. Ik ben nu aardig dicht bij Skógar en kom steeds meer mensen tegen. Wandelaars met volle bepakking waarvan het me verbaast dat ze zo diep in de middag nog op pad gaan, dagjesmensen en hardlopers, een vlogger die zichzelf bij elke waterval filmt. Eindelijk verlaat het pad de weg en met reden. Waar de auto's een voorde mogen trotseren, worden wij wandelaars verwend met een brug. Aan de andere kant is de weg nergens meer te bekennen en volg ik een smal pad langs de rivier naar beneden. Bij een waterval ligt er een sneeuwbrug over het water en daarop heeft de as zich in fraaie puntjes gegroepeerd. Volgens mijn gids komt dit doordat de as de onderliggende sneeuw beschermt tegen de warme zomerzon. Hierdoor smelt alleen de onbedekte sneeuw en blijven er grappige hoopjes as over. Ik blijf maar fotograferen, maar mijn lijf geeft ondertussen niet al te subtiele signalen dat het wel mooi is geweest. Dan komt er bewolking aanrollen en verdwijnt de kloof in de mist. De watervallen zijn nog net zichtbaar, maar ik heb nu eindelijk het excuus om mijn camera in zijn tas te laten en flink door te stappen. Een groen bordje geeft aan hoe ver het nog is naar Skógar, 4,8 km. Ik ben moe, maar dat kan er nog wel bij. De wandelaars hebben een diep spoor getrokken door het landschap, soms wel drie banen breed. Alsof om het af te leren zijn er nog wat beekjes om lekker door te stampen en de modder van mijn schoenen te wassen. Ondanks mijn vermoeidheid blijf ik naar het water kijken, voor zover ik het kan zien in de diepe kloof. Eenmaal onder de wolken wordt het opnieuw helder en neemt mijn tempo weer af. Op twee enorme rotsen midden in de rivier groeit zowaar bos. Heel bijzonder. Nog 2,6 km en ik tel de meters nu echt af. Kleine groepen schapen in de heuvels. Meer dagjesmensen, Japanners met grote camera's en selfie-sticks. Het einde nadert. En dan is er die laatste heuvel en zie ik in de diepte een verzameling gebouwtjes met op de achtergrond de auto’s die over de ringweg razen. Skógar. Ik ben er! Ik word er bijna emotioneel van, maar kan natuurlijk geen afscheid nemen van de Fimmvörðuhals zonder een blik te werpen op de laatste waterval die alle andere overtreft: Skógafoss. Ruim 62 meter recht naar beneden. Over de speciaal aangelegde trap daal ik af en even later sta ik in de mist die deze geweldige gigant opwerpt. Het is een waardig afscheid van een van de zwaarste wandelingen van IJsland. En ik heb het toch maar mooi gedaan.  

Bekijk hier mijn foto's van deze tocht.