Mirador de los Cóndores (2023)
Een uitzichtpunt waar condors onder je langsvliegen
Wie in Santiago een dag overheeft en een mooie wandeling zoekt, komt al snel uit bij de Mirador de los Cóndores (oftewel het uitzichtpunt van de condors). Het is een korte wandeling van amper 10 km, maar onderschat het niet. Je gaat namelijk5 km lang omhoog, van 1400 naar 2000 meter. En in de zomerse hitte kan dat best pittig zijn. Maar de beloning is er naar. Omringd door prachtige bergen kijk je neer op zwevende condors, met een spanwijdte van wel 3,2 meter de grootste vogel ter wereld.
Toen ik mijn vakantie boekte, golden er in Chili nog corona maatregelen en zou ik in Santiago moeten wachten op de uitslag van een PCR-test. Daarom heb ik een dag extra in Santiago en wat doe ik nu liever dan wandelen? Na enig puzzelen neem ik een Uber richting Al Alfalfal waar de trail net buiten begint. Het is vijf km lang klimmen door een zanderig rotslandschap met enorme cactussen en laag struikgewas. Ik wist dat het in Chili zomer zou zijn, maar zelfs zo 's ochtends vroeg is het al heet. Ik klim langzaam omhoog en terwijl mijn hart tekeer gaat en mijn benen als pap voelen hijg ik als een paard. Is mijn conditie dan zo slecht? Ik heb vorige week nog 40 km gelopen! Twee keer rust ik uit in de schaduw en dat op een afstand van 5 km! Mijn watervoorraad slinkt en bij een smal beekje vol kikkervisjes maak ik mijn hoofd nat en waag ik het een paar slokken te drinken. Ik kruip verder omhoog, dankbaar voor mijn trekking stokken en de korte broek die ik toch maar heb meegenomen naar Chili. Ik twijfel aan mezelf, hoe ver is het nog? Is doorgaan wel verstandig? Maar als ik de wandelaars die me vooruit zijn gesneld kalmpjes op een rots zie zitten, pers ik er een laatste beetje energie uit. Eenmaal zittend op de rand van een klif geniet ik van de bergen. We zijn hier zo'n 60 km van Santiago en van de stad is niets te bekennen. De rotsen zijn ruig, bruin en hoog. Helaas nog geen condor te zien, maar daar moet je geduld voor hebben. Ik geniet op mijn gemak en smeer me nog eens in met zonnebrandolie. En dan zie ik een zwarte schaduw over de zandgrond in de vallei scheren. Een condor! Zijn zwarte vleugels wijdgespreid zweeft hij geluidloos door het landschap. Zelfs van deze afstand is hij enorm. Hij vliegt laag boven de rotsen en dat helpt met oriënteren als ik mijn camera pak. Twee, drie foto's voor hij zich door de thermiek hoger laat voeren en verdwijnt in de blauwe lucht. Na een half uurtje wordt de hitte me teveel en begin ik aan de afdaling. Die gaat een stuk makkelijker, al moet ik oppassen niet uit te glijden op het grove zandpad. Twee km voor het eind kom ik een Zweeds stel tegen dat door Zuid Amerika rondtrekt. Ik geef hun tips over wandelingen in El Chalten en na een gezellig praatje daal ik verder af. Daarbij passeer ik een familie met een hond die in de schaduw ligt en hijgt van de hitte. Ik hoop niet dat ze helemaal naar het uitzichtpunt gaan, dat is wreed. Eenmaal terug op de parkeerplaats heb ik te weinig signaal om een uber te bestellen. De bus naar Al Alfalfal rijdt voorbij en stopt niet, dit is geen halte. Uiteindelijk krijg ik een lift naar de metro in Santiago van een vader en zoon die bij de picknick waren. Achter een werkbusje kan ik mijn benen lekker strekken voor de lange rit terug. Wat een heerlijke dag.
