Dag 5: Ikkattooqhut – Eqalugaarniarfikhut, 11 km

De bergen om ons heen zijn bedekt met een dunne laag sneeuw en het is prachtig. De diepe stilte benadrukt de schoonheid ervan en als de zon is opgekomen, heb ik de eerste foto's al gemaakt voor ik zelfs maar mijn rugzak heb omgehangen. Terwijl Anne en Marijke nog aan het inpakken zijn, ga ik al op stap. Ondanks de sneeuw blijft het pad goed zichtbaar, al ben ik me ervan bewust dat het hier en daar glad kan zijn. Dat valt in het begin mee. Met de route klim ik nog iets hoger de bergen in en de kale rotsen geven mijn zolen stevige houvast. De cairns zijn hier talrijk en hoewel het licht sneeuwt en de wolken de toppen van de bergen raken, is het eronder helder en heb ik geen moeite de route te volgen. Het pad slingert langs meertjes en over toppen. De sneeuw niet lijkt te smelten, toch stroomt er flink wat water over het pad naar beneden. Ik realiseer me dat de rivier die ik straks moet oversteken wel eens meer dan knie-diep kan zijn. Na de nodige klimmetjes en afdalingen vang ik in de verre een glimp op van de vallei waar de Itinneq doorheen kronkelt. Het is een prachtig gezicht, de roodbruine struikjes, de bergen in de verte die naar elkaar reiken en de rivier als een smal lint naar de horizon. Maar eerst moet ik er nog komen. Over de afdaling hoef ik me in ieder geval geen zorgen te maken. Over een serie plateaus ga ik heel geleidelijk naar beneden en het is nergens heel technisch of uitdagend. Slechts één keer glijd ik uit in de modder, gelukkig zonder ernstige gevolgen. Ik daal onder de sneeuwgrens en verruil het witte landschap voor het veenmoeras, waar soms een pad is en soms alleen plassen waarlangs ik zelf een weg zoek. Al snel zijn mijn schoenen weer doorweekt en zelfs mijn waterdichte sokken beginnen klam aan te voelen. Ik ben blij dat het vandaag een korte etappe is, zodat ik ze straks bij de hut kan laten drogen. Het pad voert me de vlakte over, waar ik een bordje tegenkom dat de weg wijst naar een brug. Gelukkig heb ik na IJsland geen moeite meer met het oversteken van rivieren en kan ik mezelf de martelgang naar de brug besparen. De brug zelf is het enige makkelijke aan die optie, er is geen pad naartoe en ook geen pad terug naar de route Ook zijn er geen markeringen en moet je op basis van de routebeschrijving een weg vinden door het moeras. Nee, dank je. Dan liever natte voeten. Ik volg het pad verder naar de rivier, die in het midden behoorlijk hard stroomt. Maar hij lijkt niet al te diep te zijn en ik rol mijn broekspijpen op tot boven mijn knieën. Schoenen uit, sandalen aan, camera in zijn drybag en gaan. Het water is koud, maar het gaat prima tot ik vlakbij de andere oever ben. Daar wordt het opeens flink dieper. Nu ja, ik moet er toch doorheen. Ik waad naar de oever en word nat tot aan mijn kruis. Oeps! Gelukkig is het een sneldrogende wandelbroek en de zon doet dappere pogingen om door te breken. Dat komt wel goed. Ik ga verder langs de bergwand die de vallei begrenst, waar soms een pad is en vaak ook niet. Er lijkt een tweede, breder pad te zijn, een oud karrespoor misschien. Hoewel het begroeid is, is het vrij breed en recht en af en toe zie ik sporen in de klei die op de glij-ijzers van een slede wijzen. Langzaam begint de route te klimmen en ik klim langzaam mee. Voor ik de route naar rechts volg, geniet ik eerst van het uitzicht op de Maligiaqfjord. Een paar zigzaggende rivieren en dan breed en open water omringd door hoge bergen. Wat een plaatje! Met enige moeite ruk ik me ervan los en volg het pad verder om een heuvel heen. Daar verschijnt de vertrouwde rode kleur van een hut, Eqalugaarniarfik. De hut staat pal in de zon en kijkt uit over de fjord. Een uitzicht waar je in andere landen flink voor zou moeten betalen en ik mag hier helemaal voor niets van genieten. Wat bof ik met deze prachtige hut op deze geweldige plek! De zon is nu goed doorgekomen en ik droog mijn schoenen en sokken op de trap en, maak het me gemakkelijk op de traptreden. Uit de wind, in de zon, heerlijk. Op het water van de fjord verschijnen bootjes. Drie verdwijnen er achter een berg en eentje blijft er midden op het water. Misschien om te vissen? Ik veeg de vloer van de hut en vervang de strontzak in het toilet door een lege en keer terug naar de zon. De volgende etappe is negentien kilometer en hoewel mijn rugzak lichter is dan op dag 1, is 30 kilometer op één dag teveel van het goede. Bovendien is het wel eens lekker om rustig aan te doen. Terwijl ik uitkijk over de fjord verschijnen er twee snelle boten die de Itinneq op lijken te gaan. Even later komen Anne en Marijke aan. Ze wilden oorspronkelijk deze hut voorbij lopen en halverwege de volgende etappe kamperen, maar doen het net als ik rustig aan vandaag. En het wordt nog drukker. Eerst verschijnt er een quad met drie rendierjagers uit Sisimiut die voor de hut hun tent opzetten en later nog  drie Duitse wandelaars die vanochtend vroeg in het kanocentrum zijn begonnen. Het past net, maar de hut wordt wel lekker knus.

Dag 6: Eqalugaarniarfikhut - Innajuattoqhut II, 19 km

De drie Duitse wandelaars gaan het eerst op pad. Hun planning is vrij krap en ze lopen dubbele etappes om het vliegtuig van Sisimiut naar Kangerlusssuaq te halen. Achteraf hebben ze spijt dat ze niet wat extra dagen hebben om de ijskap te zien. De rendierjagers slingeren kort daarna hun quad aan. Ze hebben gisteren een stier gevangen, maar hebben meer nodig voor een succesvolle jacht. Wanneer ik mijn rugzak omhijs, zie ik hun quad tegen de berg opkruipen. Ik volg een paadje richting een cairn met de inmiddels vertrouwde rode halve maan. Als het pad de cairn voorbij lijkt te gaan, denk ik dat ik me heb vergist en sla even terug een ander pad in, hoewel ik ondertussen toch zou moeten weten dat het pad soms niets met de locatie van een cairn van doen heeft. Het pad dat ik volg loopt dood in de lage struiken. Ik richt me op een verre cairn en loop er dwars door de vegetatie naartoe. Daarvoor moet ik nog wel een riviertje oversteken, maar dat gaat gelukkig met stapstenen. Eenmaal bij de cairn zie ik op een verre heuvel een tweede, met de vage contouren van een pad erlangs. Dwars door de struiken trek ik verder, tot ik het quadtrack bereik en eenvoudig verder kan lopen. Hoewel het pad overwegend dezelfde richting volgt als het quadtrack verlaten we het brede spoor zo vaak mogelijk. De klim omhoog is pittig en ik voel hem in mijn kuiten. Maar de beloning is overal om mij heen, in het prachtige landschap, de plassen met wolgras, de stoere bergwanden met daarachter besneeuwde toppen. Niet voor de laatste keer prijs ik mezelf gelukkig dat ik hier mag zijn en dit mag beleven. Wanneer ik de top bereik, heb ik een geweldig uitzicht over een fjord met zijn sierlijk uitstekende schiereilandjes. Misschien daardoor let ik niet goed op en volg een pad naar beneden terwijl ik op de bergkam had moeten blijven. Het pad verdwijnt als ik een meer nader en ik besluit terug te gaan naar de laatste cairn. Als ik de voet van de bergkam bereik en de volgende cairn tegen de grijze hemel zie afsteken, merk ik dat ik zeker niet de enige ben die deze fout heeft gemaakt. Vanaf het foute pad leidt een subtiel, door de sneeuw geaccentueerd zijpaadje rechtstreeks naar de cairn. Ik klim omhoog en tref daar weer het brede en trefzekere pad van de Arctic Circle Trail. De volgende cairn lonkt en ik vervolg mijn weg door de bergen en de sneeuw die het pad steeds meer bedekt. Dat heeft één voordeel: nu zie ik niet alleen de uitwerpselen van een poolvos, maar ook de pootafdrukken. Het beestje zelf blijft echter nog onvindbaar, hoewel ik de hoop niet opgeef er nog een te zien. Een serie sierlijke meren dient zich aan, gekruld om de voet van de Taseeqqap Saqqaa bergketen. De bergen zijn spierwit en ik ben gepast onder de indruk. Wanneer ik iets afdaal, is er een meertje met wolgras en voor de zoveelste keer haal ik mijn camera tevoorschijn. Door mijn omweg hebben Anne en Marijke me bijna ingehaald en pas wanneer ik Anne's gebabbel hoor echoën tegen de rotswanden besef ik hoezeer ik de stilte waardeer en nodig heb. Hoezeer eenzaamheid deel van mij uitmaakt en zijn weerklank in mij vindt. Ik las een pauze in en laat de vrouwen passeren. Maar het is te koud om lang stil te zitten en wanneer de zussen stipjes in de verte zijn, ga ik ze achterna. De route daalt af naar een enorm meer waar het langs de oever loopt, soms pal aan het water en soms iets erboven. Ik zie dat Anne en Marijke nu zelf rust houden en wanneer ik ze nader krijgen ze gezelschap van een jager op zoek naar rendieren. Hij heeft de natuur zien veranderen door de komst van toeristen, vertelt de man. Waar de rendieren vroeger beneden in het dal waren, moet hij nu meer moeite doen om ze te vinden. Maar hij biedt zelf trektochten met sledehonden aan, waarvan ik het affiche in diverse hutten hen zien hangen, dus het is niet allemaal verkeerd. Met verontwaardiging vertelt hij over het plan van de Groenlandse overheid om van de Arctic Circle Trail een quadtrack te maken. Het is een van de redenen dat ik het pad zo snel mogelijk wilde lopen, voor de ongerepte natuur wordt verpest en de stilte wordt verscheurd door optrekkende motoren. Het plan is er nog niet door, maar ligt nog steeds op tafel. Mijn voeten houden het stilstaan niet lang vol en ik ga verder. Het pad kruist twee beekjes die over de rotsen omlaag tuimelen en ik steek ze via stapstenen over. Het meer is enorm en ik blijf de oever volgen, hoewel twee vage paden omhoog schieten naar een heuvel die met een cairn is getooid. Volgens mijn gids is dat de officiële route, maar is er geen pad dat de cairns met elkaar verbindt. Ik vind dat ik wel genoeg heb geklommen en bovendien is de weerspiegeling van de steile bergwanden in het water een traktatie op zich. Wanneer ik het eind van het meer bereik, is dat het begin van een rivier die zich aanvankelijk tussen nauwe rotsige oevers doorworstelt en zich daarna breed uitspreidt tussen groene kluiten mos. Hier lijkt het me prima om even te pauzeren en ik heb mijn rugzak nog naar net afgedaan of ik zie een rendier de rivier oversteken. Wat mooi! Er zijn helaas net teveel vliegjes om ontspannen van de zon te genieten en algauw hijs ik mijn rugzak weer om. Voor de rivier de fjord bereikt, stroomt hij eerst in een nieuw meer en ook om dit meer Ieidt de route heen. Het is een groot, moerassig gebied zonder cairns en de route volgen is lastig. Het pad verdwijnt even vaak als het verschijnt en alleen doordat ik de grond goed kan lezen en de vaagste buiging van goudgeel gras als pad herken, blijf ik op de goede weg. Het is zwaar en vermoeiend en de vliegen maken het er niet fijner op. Ik voel met mijn trekking poles waar de grond nog enigszins stabiel is, maar soms vergis ik me en zakt mijn schoen tot over de enkel weg in de turf. Het pad zwerft als een dronkeman door het moeras en gaat naar heel langzaam richting het eind van het meer. Uiteindelijk bereikt het aarzelend de voet van een heuvel en klimt dan iets, zodat ik voor de verandering eens droge voeten kan houden. Wanneer ik de heuvel rond zie ik in de verte een bolle heuvel met links een rood huisje erop. De cairns geven een pad aan dat naar de rechterkant van de heuvel zwaait en ik volg ze, want aan de andere zijde van de bolle heuvel is een tweede, ruimere hut die zo fraai is dat hij door Paddy zeer wordt aanbevolen. En inderdaad, het rode huis aan de oever van een meer, met uitzicht op grijze en witte bergen, kan niet fraaier zijn. Ik claim een van de tien bedden en diep mijn hoofdnet op uit mijn rugzak. Dan maak ik het me voor de hut gemakkelijk in de zon. Door het muskietennet kan ik niet goed genoeg zien om een reisverslag te schrijven of om de foto's van vandaag te bekijken. Ik kan alleen maar zitten en genieten van de warmte op mijn gezicht. Nietsdoen. Ik moet het nog leren, maar voor even is het wel fijn.

Dag 7: Innajuattoqhut II - Nerumaqhut, 16 km

Een rivieroversteek is een leuke manier om de dag te beginnen. Het water staat laag en het lijkt erop dat ik de overkant kan halen zonder mijn schoenen uit te doen. Toch is het even puzzelen welke rotsen geschikt zijn om als stapstenen te gebruiken. Van tevoren is het niet te zien welke los liggen en soms is een steen net onder het wateroppervlak beter dan een steen erboven. Met mijn trekking poles als extra ondersteuning gaat het prima en halverwege stop ik zelfs even om een foto te maken van de schittering van de ochtendzon op het water. Eenmaal veilig aan de overkant volg ik het pad langs de oever van het prachtige meer, dat zo op de voorkant van een reclamebrochure voor Groenland kan. Het pad voert door lage wilgen, die mijn broekspijpen geselen alsof ze ervoor betaald krijgen. De zon is doorgekomen en het is windstil, wat betekent dat de vliegen feestvieren. Het zijn geen midges, die als missie lijken te hebben zoveel mogelijk in je neus en oren te kruipen, maar lang voordat ik het eind van het meer bereik, heb ik er al schoon genoeg van. Het pad is goed te volgen, hoewel het soms lastig te vinden is als je er eenmaal vanaf bent geraakt. Dankzij de cairns vind ik het pad steeds weer terug en geleidelijk aan stijgt het tot waar een fris windje waait, waarvan het de belangrijkste verdienste is dat het de vliegen aan de grond houdt. Eenmaal boven heb ik een geweldig uitzicht op een keten aan onverbiddelijk witte toppen, Nerumaq. Ze zijn oogverblindend mooi in het zonlicht en ik kan niet ophouden ernaar te kijken. Ik passeer een aantal meren die het plaatje extra glans geven en bij een ervan graast een rendier. Hoewel hij me ziet, vlucht het dier niet. Dit is een stier vol zelfvertrouwen, in de kracht van zijn leven, die straks tijdens de bronst om een harem gaat strijden. Zijn veelpuntig bastgewei begint al te schuren, lange en bloederige vellen huid hangen omlaag. Het irriteert hem duidelijk, want met zijn hoef probeert hij de resterende huid van zijn gewei te schrapen. Nadat ik een paar foto's heb gemaakt, ga ik tevreden verder, het dier grazend achterlatend voor Anne en Marijke. Het pad is over het algemeen goed begaanbaar, al zijn er een paar puinhellingen waar ik van rotsblok naar rotsblok stap. Even verderop zie ik iets bewegen en ik vermoed een tweede rendier, hoewel het te ver weg is om met zekerheid te kunnen zeggen. Voorzichtig ga ik verder, ervoor zorgend dat mijn trekkingpoles niet tegen de rotsen schrapen. Ik kom bij een splitsing die Anne me gisteren liet zien en die niet in mijn routebeschrijving staat. De cairns gaan omlaag, de vallei in, maar er gaat ook een pad iets omhoog om de vallei bovenlangs te volgen. Ik ga een stukje het bovenste pad op, omdat het me dichterbij het rendier brengt. Nu kan ik zien dat het om een stier gaat, een spitser, als je de terminologie van edelherten ook op rendieren kunt toepassen. Hij is nog onzeker van zichzelf en rent nu eens deze en dan weer de andere kant op. Ik maak een paar foto's, de mooiste tot nu toe met die dramatische bergen op de achtergrond, en daal dan af naar het lage pad. Ik heb de hoge route niet in mijn GPS of in de routebeschrijving en zou me de hele weg zorgen maken over waar het weer aansluit op het juiste pad. Ontspannen is voor mij juist niet al te veel hoeven nadenken over de route en onbelemmerd genieten van de omgeving. Daarom volg ik de cairns naar beneden. Voor het uitzicht maakt het waarschijnlijk niet veel uit. Het verschil tussen hoog en iets hoger is tenslotte niet zo heel groot. Meteen wordt mijn keuze voor de lage route beloond. Voor het eerst zie ik een hinde met kalf, die snel voor me vluchten, dieper de vallei in. Wat jammer toch dat dieren de mens als gevaar beschouwen en bang voor ons zijn. Hoe terecht ook, ik zie liever de Disneyversie van de wereld waar mens en dier vredig samenleven. Zo in gedachten kom ik bij een moerasgebied vol plassen en ik begrijp waarom de hoge route is uitgevonden. Maar het is veel te leuk om van graspol naar graspol te springen en ik had dit niet willen missen.

Op een heuvel in de verte zie ik iets waarvan ik denk dat het een mens is. Die felle kleur rood kan niet natuurlijk zijn. Bij een beek ontmoet ik Kristen uit de Verenigde Staten. We praten wat en ik vertel haar van mijn waterdichte sokken en de pracht van Landmannalaugar. Kristen vertelt over een 73-jarige Duitser die een petitie is begonnen tegen het onzalige plan van de Arctic Circle Trail een quadtrack te maken. Hij loopt de route richting Kangerlusssuaq, dus ik ga hem nog zeker tegenkomen. Mijn steun heeft hij alvast.

We nemen afscheid en ik ga verder over de bodem van de vallei, langs een aantrekkelijk meanderende rivier en door meer laag struikgewas. Het eind komt in zicht waar de vallei naar rechts draait. Een bijzonder contrast, de zonbeschenen, uitbundig begroeide helling aan mijn rechterhand en de sombere, mossige helling links. Ik loop verder, als altijd nieuwsgierig wat er om de bocht te zien is. Het is als het doek van een toneelstuk dat langzaam opengaat. Zo onthult de vallei nieuwe besneeuwde pieken in de verte en al heel snel een kleine rode hut waar vier Denen een rustdag houden. Er passen zeven mensen in de hut, maar met de vier die er nu zijn is de lucht al benauwd en ik besluit voor het eerst mijn tent op te zetten. Die heb ik tenslotte niet voor niets meegenomen. Eenmaal opgezet heb ik het mooiste uitzicht dat ik ooit vanachter het gaas heb gehad. Omdat de afstand vandaag maar kort is, is het nog aardig vroeg en ik besteed een aangenaam uur aan het plukken van bosbessen om mijn avondeten op te vrolijken.

Dag 8: Nerumaqhut - Kangerluarsuk Tulleqhut, 17 km

Opstaan is in een tent veel moeilijker dan in een hut. Niet alleen is een tent lekker knus, het verschil tussen de temperatuur in de slaapzak en die erbuiten is veel groter. Uiteindelijk sleur ik mezelf overeind, maar pas nadat ik de Denen op pad heb horen gaan. Wanneer ik mijn tent heb ingepakt, komen ook Anne en Marijke voorbij en niet veel later daal ik af naar de rivier voor mijn eerste oversteek van de dag. De eerste steen is nogal spits en wanneer ik erop probeer te stappen, gaat dat niet helemaal zoals ik in gedachten had, maar gelukkig kan ik terug het water instappen zonder mijn evenwicht te verliezen. Ik stap om de steen heen naar een andere, die net onder het wateroppervlak ligt en een paar stenen later ben ik over. Er zijn vandaag geen vliegjes. Het is een stuk koeler dan gisteren en witte wolkenflarden krullen als bevroren golven over de bergen. De besneeuwde toppen van gisteren blijven voor me verborgen achter een lucht die even grijs is als de bergen. De route volgt de kabbelende rivier op zijn weg naar beneden, nu eens door lage wilgenstruiken, dan weer door natte turf en plassen. Waar je oversteekt, hangt af van hoe lang je benen zijn en hoever je springen kunt. Zo hier en daar komt er een waterval langs de bergwand naar beneden en is er een beekje om over te steken, hoewel ik ook droge beddingen tegenkom. Er is een wilgenbos waar de struiken tot boven mijn hoofd komen en ik door een gele tunnel loop, terwijl de takken mijn rugzak proberen te grijpen. Als ik eruit kom, word ik begroet door een stapel zakdoekjes die iemand pal naast het pad heeft laten liggen. Je zou denken dat de Arctic Circle Trail alleen wordt gelopen door echte natuurliefhebbers die zich houden aan de erecode van wandelaars: laat niets anders achter dan voetstappen. Maar al dagenlang kom ik regelmatig zakdoekjes en ander afval tegen. Kleine stukken plastic neem ik zoveel mogelijk mee. Natuurlijk, ik heb ook een rol toiletpapier in zijn eigen, kleine drybag, maar als ik het gebruik, graaf ik een ondiepe kuil en bedek de rommel weer, zodat het landschap onaangetast oogt en het papier sneller vergaat. Ik moet denken aan de Inuit-legende van Sanna, de moeder van de zee. Een rivier stroomde door haar huis en omdat ze geen vingers had, kon ze haar huis niet zelf schoonhouden. Wanneer haar huis erg rommelig was geworden, raakten de zeedieren verstrikt in de rommel en waren er dus geen prooien meer voor de Inuit-jagers. De shamaan daalde met hulp van zijn geestbeschermers af naar Sanna’s huis. Hij kamde haar haren en ruimde het huis op, zodat de zee weer vrij kon vloeien en de prooidieren weer overal konden zwemmen. Het is een eeuwenoude legende, maar zelfs in deze moderne tijd nog heel toepasselijk. We vergeten het misschien soms, in onze moderne, warme huizen, onze aandacht opgeslokt door sociale media, maar we zijn verbonden met de aarde en moeten goed voor haar zorgen.

Algauw loop ik Anne en Marijke achterop en weer besef ik dat ik liever alleen ben in mijn eigen zeepbel van stilte en eenzaamheid. Ik las een korte pauze in en geniet van het landschap dat zich nu ongegeneerd in herfstkleuren hult. Rood, groen en oranje wisselen elkaar af in steeds andere schakeringen en het verveelt nooit. Na een kwartier krijg ik het koud en ga verder. Hoewel ik in de verte nog twee figuurtjes zie lopen, hoor ik ze niet meer. Onder het lopen kijk ik om me heen of ik een poolvos zie. Volgens Kristen passeren we vandaag een heuvel waar er eentje een hol heeft. Maar ja, ik ben omringd door heuvels. Toch houd ik regelmatig stil en onderwerp elke heuvel aan een grondige inspectie voor ik verder ga. De route daalt af naar de rivier waar opnieuw van ons wordt verwacht dat we hem oversteken. Er gaat ook een pad verder langs de oever en ik vraag me af of andere wandelaars verderop overstaken of gewoon de rivier zijn blijven volgen, die we tenslotte straks weer terug moeten over moeten. Met mijn ogen volg ik de rivier naar een steile klif en besluit de oversteek te riskeren. Waar het pad in het water verdwijnt, zie ik een grote rots die de hele breedte van de rivier beslaat. Alleen zitten delen ervan een flink eind onder water. De rivier, aangevuld door de watervallen en beken die ik onderweg zag, is redelijk diep en stroomt snel. Met mijn trekkingpoles zoek ik een weg naar de overkant, maar mijn schoenen worden natter dan ik zou willen. Eenmaal over zijn er meer lage struiken en ik volg het pad omlaag. De rivier heeft een grote bocht gemaakt en strekt zich weer voor me uit. In de diepte zie ik Anne en Marijke oversteken. Even later sta ik aan de voorde, waar de rivier nog wat extra body heeft gekregen. Wederom zijn er stapstenen, maar weer houd ik mijn schoenen net niet helemaal droog. Soppend ga ik verder. Het liefst zou ik even stoppen om mijn sokken uit te wringen, maar inmiddels is het wat warmer geworden en de vliegjes dansen overal om me heen. Zolang ik loop, heb ik er weinig last van, maar zodra ik stop zwermen ze om mijn gezicht. Ik heb ontdekt dat ik een hekel heb aan vliegjes. Algauw wennen mijn vochtige schoenen en merk ik het amper meer.

Op een kale heuvel zie ik de Duitse zussen met iemand praten. Als ik ze bereik, blijkt het Frieder te zijn, de 73-jarige Duitser. Hij zit duidelijk op zijn stokpaardje wat betreft de plannen om van de Arctic Circle Trail een quad track te maken. Tot in detail vertelt hij over e-mails aan de burgemeester en aangepaste kaarten met de voorgestelde route. Wat ik echt wil weten, krijg ik pas te horen als ik hem onderbreek en ernaar vraag: kan ik iets doen om te helpen? Hij diept uit zijn rugzak een folder op met een website waar ik informatie kan vinden en een petitie kan tekenen. Of het helpt, weet ik niet, maar ik zal er in ieder geval naar kijken. De vliegjes zijn een plaag en geven me een goed excuus om na een tijdje weer door te lopen. Het is belangrijk dat iemand tegen de plannen van de Groenlandse overheid protesteert, maar ik hoef niet de kleinse details te horen. De Duitse vrouwen ontkomen niet zo makkelijk aan hun landgenoot en maken zich op om hem nog wat langer aan te horen. Terwijl ik verder loop, denk ik na aan de ongerepte natuur die ik de afgelopen dagen heb gezien en de stilte, die zo luid klonk. Als hier daadwerkelijk een weg wordt aangelegd, gaat alles wat dit gebied de moeite waard maakt, verloren. Voor wandelaars en natuurliefhebbers is er dan geen reden meer om naar dit deel van Groenland te komen. Geen spontane ontmoetingen met een rendier, geen hoop meer op een poolvos. Zo jammer dat de overheid zich niet realiseert dat ze juist met de ongerepte natuur een uniek sierraad hebben dat in de rest van de wereld niet makkelijk te vinden of te bereiken is. Zonde dat ze hun landschap niet koesteren en bewaren voor toekomstige generaties. Ik ben blij hier nu te zijn, zolang het nog stil is.

De Arctic Circle Trail gaat verder en ik ga mee, steeds langs de rivier die vrij meandert en kronkelt, zich af en toe breed uitspreidend over de bodem van de vallei in aantrekkelijke plassen met wolgras en groen mos. Prachtig rode en oranje struikjes. Alsof ik in een ansichtkaart ben gedwaald. Het lopen blijft een uitdaging, zoveel moeras en turf, springen en inschatten waar je het best je voeten kunt planten en waarna het pad weer opduikt alsof het nooit is weggeweest. Uiteindelijk mondt de rivier uit in een meer, waar ik soms over smalle strandjes loop, terwijl de golfjes mijn voeten kussen. Voor het eind van het meer beklimt de route een heuvel. Terugkijkend wordt het meer mooier hoe hoger ik kom. De sierlijke bergen er omheen, de nu aardig blauwe lucht en zon die het landschap een gouden glans geeft. Eenmaal boven bij een cairn raak ik voor het eerst  de route echt kwijt. Ik denk in de verte het pad weer te zien en loop er dwars door de vegetatie op af, maar een pad is het niet. Dan zie ik iets beneden me een cairn en hoewel er inderdaad een paar stenen door mensenhanden op elkaar zijn gestapeld, is er geen spoor van een pad.

Diep beneden me aan de oever van de fjord zie ik een rode hut en verderop, hoog op een heuvel, een tweede. De lage hut is groter, maar ligt twee kilometer van de route af en wordt soms door vissers gebruikt. Ik wil naar de hoge hut en die is te ver weg om dwars door het terrein naar toe te lopen. Niet alleen is dat zwaar, ik wil niet teveel schade toebrengen aan dit kwetsbare landschap. Ik weet dat het pad links van de hut loopt, omdat je na een laatste moerasgebied naar rechts moet afslaan. Ik beklim een heuvel in de verwachting het pad daar te kruisen en zie dan weer een cairn. En bij de cairn loopt breed en duidelijk het pad weer. Ik volg het naar de hut, waar Anne en Marijke zich al afvroegen waar ik toch gebleven was. De hut zit met de vier Denen en twee Duitsers goed vol, maar omdat er voor vannacht regen wordt voorspeld en we nu een stuk hoger zitten dan gisteren, kies ik voor de laatste overnachting van deze trektocht toch weer voor de hut.

Dag 9: Kangerluarsuk Tulleqhut – Sisimiut, 20 km

Met zeven man slapen in een driepersoons hut is geen goed idee. Steeds is er wel iemand die even naar buiten moet, snurkt of zich omdraait waarbij het opblaasbaar matras luidruchtig kraakt. De lucht is benauwd en zwanger met de geur van natte sokken. Van slapen komt niet veel. Om 05.30 vind ik het welletjes en sta op. Terwijl de eerste zonnestralen de wolken oplichten, pak ik mijn rugzak in. Wanneer ik op pad ga hebben de fjord, de bergen en de lucht de blauwe teint van de zeer vroege ochtend. Het pad is duidelijk en leidt naar de rivier waar ik gisteren water haalde om mee te koken. Met twee stappen ben ik over. Er is een laag wilgenbosje en dan weer het kruipgewas en de vochtige grond van de afgelopen dagen. Het pad zweeft heen en weer over de helling, passeert droge beddingen en smalle beekjes en langzaam geeft de zon het landschap zijn ware kleur. Mijn fleecetrui gaat uit, het is warm. En dan bedenk ik me dat het al sinds ik de bergen bij Ikkattoq ben overgestoken een stuk warmer is dan daarvoor. Waarschijnlijk omdat ik nu verder van de ijskap ben en de wind niet langer de koude ervan meevoert. Langs de oever van de fjord ontdek ik een, twee privéhuisjes. Ik heb de route vandaag niet in mijn hoofd geprent en had verwacht de fjord tot het eind toe te volgen. Wanneer ik een waterval nader, zie ik het pad aan de andere kant ervan klimmen. Vlak onder de waterval steek ik de beek via stapstenen over en begin te stijgen. De klim doet me zweten en ik kom maar langzaam vooruit. William, de jongste van de Denen en een vrolijke krullenbol, haalt me in en lijkt moeiteloos tegen de berg op te lopen. Eenmaal boven doet hij zijn rugzak af en daalt af om de rugzak van Jan, een oudere man, naar boven te dragen. Ik doe mijn jas uit en ga een stuk comfortabeler verder. De route loopt door een smalle vallei met hier en daar moeras, maar over het algemeen is het pad droog en comfortabel. Ik begin tekenen van menselijke beschaving te zien: een vakantiehuis hoog boven een meer, in de grond geslagen houten paaltjes, een kapotte slee. Er is zelfs een klein monumentje met plastic bloemen en potjes kaarsen, maar zonder aanduiding voor wie het monument is en waarom juist daar. Later hoor ik van de Denen dat er een jongeman is omgekomen bij een ongeluk met een sneeuwmobiel.

Vanaf het meer stroomt een riviertje, nu eens breed, dan weer smal. De bergen om me heen hebben nog steeds die prachtige kleuren, zoveel tinten grijs en bruin en zwart, met op de bodem van de vallei het geelgroene lange gras en spiegelende water. Soms loopt het pad over ronde stenen en is het wat lastig te vinden, maar de cairns zijn talrijk en leiden snel en zeker de goede richting op. Aan de horizon verschijnt een serie scherpe pieken, waarvan Nasasaaq de hoogste is. De route meandert van de rechterkant van de vallei naar de linker en daar, in de schaduw, is het behoorlijk fris. Maar ik geniet en wil niet dat er een eind aan komt. Waar ik normaal gesproken niet kan wachten om te zien wat er over de volgende heuvel is, wil ik het nu tegelijkertijd wel en niet weten. Vlak voor het punt waar de rivier een heel eind naar beneden dondert, steek ik hem over en daal aan de andere kant sterk af. Het is aardig steil en een behoorlijk eind en ik ben blij dat ik de route niet in omgekeerde richting loop. Het uitzicht is prachtig. Nog steeds weer diezelfde tinten rood en geel van de lage struiken, een meer en, nog lager, weer een rivier. Een grindbank in het midden helpt met het oversteken van de eerste helft, stapstenen helpen me over de tweede. Dan draai ik me om en maak foto's van de overstekende Denen, die vrijwel geen foto's hebben waar ze allemaal op staan. Ze nodigen me uit om te lunchen, ook al is het pas elf uur 's ochtends. Over een paar uur zijn we alweer in de bewoonde wereld en ook zij willen hun tijd in de wilde natuur nog iets rekken. Ik deel fruitkeks rond en de Denen koken water voor hun trekkerslunch. We bediscussiëren de voor- en nadelen van diverse outdoor maaltijden en ik vertel ze over mijn huisgemaakte trailmix, met brinta, melkpoeder, rozijnen en m&m’s. Daarna gaan we verder en de Denen, sneller dan ik, lopen al gauw een eind voor me uit. Nasasaaq doemt nu groot en grijs boven ons op. Een rode skilift is het begin van het einde. Ik volg de vallei verder en waar de heuvels uiteen wijken zie ik vrolijk blauwe gebouwen in de verte, de huizen van Sisimiut. Een vrouw loopt me tegemoet en is de eerste die me in Sisimiut verwelkomt. Nog eventjes duurt het groen, dan bereik ik een zandweg langs het grote meer dat de stad met zijn 5.500 inwoners van vers drinkwater voorziet. Een oudere vrouw komt aanlopen met twee grote honden en vanuit mijn ooghoeken zie ik een puppy enorm hoog de bergen inrennen. Het beestje is niet van haar, vertelt ze. Tot zes maanden mogen puppy's vrij rondrennen, daarna worden sledehonden aangelijnd. De twee honden die ze bij zich heeft zijn ook sledehonden, want het is niet toegestaan andere rassen als huisdier te houden, om verzwakking van het ras te voorkomen. Wanneer ik de stad nader, zie ik talloze kleine hondenhokken en als er één beest begint te blaffen, doen ze allemaal mee. Het is een hels kabaal en ik begrijp waarom de honden buiten de stad worden gehouden. Wat ik niet begrijp, is dat ze de camping er pal naast hebben verzonnen. Het is een van de redenen dat ik doorloop naar de jeugdherberg, midden in de stad. De laatste paar honderd meter wordt ik begeleid door een enthousiaste pup, die blij is met een aai over zijn bol. De zandweg is verrassend lang en volgt de contouren van het rotsachtige landschap, terwijl in de verte steeds meer kleurrijke huizen verschijnen, blauw en geel en rood en groen. Die kleuren hebben een diepere betekenis die ik op het eerste oog niet had vermoed. Voor de Inuit konden schrijven en er zaken als huisnummers en straatnaamborden bestonden, gaven kleuren de functie van een huis aan of het beroep van de bewoner aan. Blauw voor vissers, rood voor handel, groen voor administratie en geel voor ziekenhuizen. Zo kon je als schipper een willekeurige haven aandoen en precies weten waar je de havenmeester of dokter kon vinden.

Het zandpad kronkelt verder richting de stad, met wat sledehonden op de rotsen, slapend naast hun kennels. Cairns zijn overal en verliezen hun betekenis als betrouwbare leidraad. Uiteindelijk zet ik voor het eerst in negen dagen weer stappen op asfalt, zie ik auto’s en mensen. Bijzonder hoe snel je dat ontwend raakt. Er is geen officieel eind van de Arctic Circle Trail, geen plaquette of standbeeld om jezelf naast te fotograferen. Voor mij eindigt het pad bij het asfalt. Ik loop verder naar de jeugdherberg, maar mijn hart blijft achter in de bergen. Alleen de herinnering aan het fantastisch Arctic Circle Trail en het Groenlandse landschap neem ik mee.

Bekijk hier mijn foto's van deze tocht.